Martyna Wojciechowska, Przesunąć horyzont

O książce przeczytałam kilka pochlebnych recenzji i pobiegłam ją nabyć. Już na wstępie zirytował mnie fakt, że była zafoliowana. To nie fair wobec czytelnika, który buszuje w księgarni. Warty odnotowania jest fakt, iż autorka ma dystans do siebie, gdyż już na okładce umieściła swoje zdjęcie, na którym wygląda normalnie czyli  jak kobieta, która właśnie zdobywa najwyższy szczyt świata, a nie jak sexy wamp w pełnym makijażu i jeszcze doprawiony photoshopem. Punkt dla Martyny za naturalność. Książka jest wydana na śliskim, albumowym papierze. Zawiera mnóstwo zdjęć. Niektóre fotografie są piękne i długo można się nimi zachwycać. Zrozumiałabym kilka, ok nawet kilkanaście zdjęć z Martyną w roli głównej, ale aż tyle to jednak przesada. Ciekawa jest sama idea przesuwania horyzontu czyli wyznaczania sobie celów w życiu, począwszy od najmniejszych aż po te większe i to właśnie sukcesywne przesuwanie horyzontu, a nie stanie w miejscu. Przed lekturą książki nie wiedziałam, że autorka miała złamany kręgosłup. Postanowiła jednak, że wejdzie na Mount Everest. Ciężka rehabilitacja, potem praca nad kondycją, przygotowania fizyczne, psychiczne i logistyczne do wyprawy to ooogrooom pracy. Wejść na tę górę udało się do 2002 roku 1200 osobom, a 200 osób straciło tam życie. Książkę czyta się dobrze. Martyna szczegółowo opisuje trudy wspinaczki, problemy zdrowotne w górach, systematyczną aklimatyzację ( gdyby helikopter czy samolot zostawił na szczycie człowieka, to zmarłby w ciągu kilku minut, aklimatyzacja to niezbędne przyzwyczajanie organizmu do wysokości czyli przerwy oraz czasem schodzenie niżej na nocleg), reakcje ciała i umysłu na ogromny wysiłek w niskiej temperaturze i na tej wysokości. Autorka przyznaje, że książka powstała podczas wyprawy na najwyższy szczyt świata, więc jest swego rodzaju dziennikiem. Pozycja ta jest ilustracją pokonywania słabości własnego ciała, powolnego dążenia do spełnienia marzenia i to mi się najbardziej w niej podobało. Abstrahując od Martyny Wojciechowskiej medialnej, bo nie wszystko mi się w jej zachowaniu i decyzjach podoba, ale to inna kwestia, podziwiam ją za to, że miała takie marzenie, by zdobyć szczyt Himalajów, szczyt świata i że to marzenie konsekwentnie realizowała i za to że jej się udało. Ja mam lęk wysokości i ciężko było mi wejść i zejść znad Morskiego Oka nad Czarny Staw pod Rysami, więc chylę czoła przed takim wyczynem. Wszystkim milośnikom gór na pewno się spodoba a i osobom potrzebującym motywacji do działania, do zmiany, do realizowania pasji, marzeń i celów także.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zachęcam do zadawania pytań Oldze Rudnickiej pod postem z 6 maja. Pytania zbieram do 24 maja. O co chcielibyście zapytać pisarkę? Interesuje Was praca na powieścią? Inspiracje?