.

.

niedziela, 24 sierpnia 2014

Uratowane przed śmietnikiem

Dosłownie i w ostatniej prawie chwili. Podczas porannej kawy tata mnie zapytał czy nie chciałabym starych szklanych talerzyków. Okazało się, że rodzice już jakiś czas temu przywieźli je z działki na wsi, gdzie kiedyś mieszkała ciocia. Talerzyki swoje odstały, mamie nie przypadły do gustu, tym bardziej, że ma sporo tego typu rzeczy i przeznaczyła je do wyrzucenia podczas ostatnich porządków piwnicy. Tata je znalazł i pomyślał, że najpierw mi je pokaże i dopiero potem ewentualnie wyrzuci. Talerzyki mi się bardzo spodobały mimo warstwy kurzu i brudu. Mają ładny, unikatowy dzisiaj kształt. Oczywiście przygarnęłam te maluchy. Na pewno się przydadzą. Są idealne i jako talerzyk na ciasto i jako spodek pod szklankę bądź filiżankę.
 
 
W tle dalie z pasją hodowane przez moją mamę, która nazywa je georginiami, a babcia ( mama mamy), która też kochała te kwiaty, zwała je organami.
 
Talerzyki leżały zapomniane kilkadziesiąt lat, ciocia trzymała je nieużywane, zachowały się nawet oryginalne naklejki. Ciekawe ile mogą mieć lat. Cieszę się, że udało mi się dostać takie stare, ładne i polskie talerzyki.
 
 
Akcja dezynfekcja i czyszczenie w toku. Tradycyjnie pomógł sprawdzony, polski płyn do mycia naczyń w białej butli. Kupuję go od lat i jeszcze się nie zawiodłam. Nie kuszą mnie żadne reklamy, jestem wierna tej dobrej jakościowo i polskiej marce.
 
 
Czyste mogą już trafić do kuchennej szafki.
 
 

piątek, 22 sierpnia 2014

Wilkie Collins, Kobieta w bieli

Lektura sprzed prawie dwóch miesięcy. Książka została wydana w 1860 roku. W Polsce przetłumaczono ją 100 lat później. Mój egzemplarz pochodzi z 1988 roku czyli ma lat niewiele mniej niż ja :)  Tytuł ma ponad 600 stron, ale to i tak za mało. Książka jest wyjątkowa. Po pierwsze język tak różny od współczesnego, bez żadnych wulgaryzmów, bardzo dobrze się czytało. Atmosfera książka jest umiejętnie zagęszczana, czytelnik zagłębia się coraz bardziej i bardziej w rozwój akcji. Kobieta w bieli to jedna z najstarszych angielskich powieści kryminalnych, mimo że to początki gatunku, to książka jest świetnym kryminałem w dobrym stylu. Zdecydowanie polecam, szczególnie jako odskocznię od literatury najnowszej. Podoba mi się, że książka nie ma przewidywalnego zakończenia, wręcz odwrotnie. Ważnym wątkiem tej powieści jest też miłość, ale opisana ciekawie, nietuzinkowo, nie jest spłycana jak w wielu dzisiejszych książkach i filmach. Tom upolowałam na allegro i przyznam, że to jeden z moich najlepszych książkowych zakupów. Na pewno do niej wrócę.
 
 
Podczas zakupów ogrodniczych na targu natrafiłam przypadkiem na astra alpejskiego, który mnie zauroczył i zachwycił kolorem i delikatnością kwiatów. Nie mogłam go nie kupić. Jako roślina wieloletnia wkrótce wyląduje w ogrodzie, na razie rośnie sobie na moim balkonie. Szkoda że tak krótko kwitnie, ale czyni to tak słodko, że bardzo go polubiłam.
 

 
 

sobota, 16 sierpnia 2014

Święto i Jarmark Jagielloński w Lublinie

15 sierpnia to święto Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny oraz święto Wojska Polskiego. Dzisiaj w kościołach święcone są zioła i kwiaty. To starty i piękny zwyczaj wart kultywowania. I w kościele na i na mieście widziałam sporo takich bukietów.

 
 
Figurę Matki Boskiej dostałam na osiemnaste urodziny. Na co dzień stoi na półce z książkami, a podczas burzy wystawiam ją na parapet...

 
 
Ten naturalny i piękny w swej prostocie bukiet to nie moje dzieło, ale bardzo mi się podoba, więc go zasuszę i znajdzie miejsce pewnie w mojej kuchni.


Powyżej obiekt mojego pożądania, ale w rzeczywistości kolor jest taki z odrobiną niebieskiego, czego nie widać, bo fotografowałam w nocy przy sztucznym świetle. Poszukiwałam takiego przedmiotu od dawna, ale a to cena za wysoka albo wygląd czy kolor nie taki. Dzisiaj znalazłam idealny, uroczy wizualnie i przystępny cenowo. Wreszcie mam idealny przybornik kuchenny. Znalazłam go na lubelskim Jarmarku Jagiellońskim i oczywiście od razu po powrocie znalazł swoje stałe miejsce na blacie kuchennym. Na jarmarku tradycyjnie były tłumy ludzi i wielu wystawców, było na co patrzeć. Kupiłam tak dzisiaj kilka świetnych rzeczy, o czym poniżej.


Oczywiście nie mogłam nie uzupełnić zapasu drewnianych łopatek i łych kuchennych niezbędnych podczas gotowania. Prosta sprawa, że wybrałam te pozytywne, uśmiechnięte od ucha do ucha. Na razie wskoczyły do szuflady i czekają na swoją kolej.


Mała rzecz, a cieszy :) Pewien czas temu rozpoczęłam zbieranie magnesów. Ten jest drewniany i przyjechał dla mnie z Litwy. Nie mogłam się powstrzymać przed zakupem. Jest słodki i ma dobry, gruby magnes z tyłu, więc ma dobrą przyczepność i możliwość przytrzymania nie tylko małej kartki.


Na koniec kulinarny smaczek - Żubrowiec czyli wędzony boczek, cebula, czosnek, jabłka śliwki, przyprawy i wódka Żubrówka. W pierwszej chwili myślałam, że to smalec, a smalcu nie lubię jeść na kanapce, tylko używam go do smażenia. Natomiast ten produkt smakuje świetnie, idealnie skomponowane smaki i zapachy perfekcyjnie pasują do chleba. Kto nie próbował, niech żałuje. Mam w planie wyprodukowanie tej pyszności w domu, nie wiem czy mi się uda, ale będę próbowała.

czwartek, 7 sierpnia 2014

Urlopowo

Pierwotnie miała być Grecja, wygrała Polska. Potem w planach były Tatry lub Bieszczady, ostatecznie wybrany został Bałtyk. Pogoda była grecka, bo przez całe 9 dni królował upał. Deszcz jedynie dwa razy krótko pokropił. Temperatura wody w Gdańsku była przyjemna, jednak dalej na zachód była zimna. Początkowo ciężko było wejść do wody, ale z biegiem czasu to się zmieniło.


Kiedyś wolałam góry, teraz to się zmieniło. Pokochałam  morze. Najbardziej lubię spacery brzegiem morza, gdy woda opływa mi stopy. Słyszę wtedy szum fal, czuję wiatr na twarzy i mokry piasek pod stopami. Woda co chwila zakrywa mi stopy, a ja relaksuję się i wyłączam. Nie myślę o niczym, po prostu spaceruję i oddycham pełną piersią. Miło jest co chwila zamknąć oczy i jeszcze pełniej poczuć kontakt z Bałtykiem. 

 
Z tych spacerów przywiozłam ciężki słoik kamieni :) Mam w domu część polskiego morza.
 


Teraz góry i morze są mi jednakowo bliskie. Myśląc góry, mam na myśli głównie Bieszczady. Tatry są dla mnie zbyt tłoczne i za wysokie, wolę niższe, bezpieczniejsze, mniej tłoczne a jednakowo piękne Bieszczady. Polskie morze ma chłodną wodę to fakt, ale jednak da się w nim kąpać bądź moczyć jak ja, bo nie umiem pływać. Warto poświęcić trochę czasu na znalezienie mniej obleganych przez turystów plaż, jeśli ceni się ciszę i przestrzeń. Udało mi się w tym roku znaleźć taką perełkę, gdzie nie jest tłoczno, pas lasu przy brzegu morza jest iglasty i szeroki, bo pokonuje się go w pół godziny. Przechadzka jest miła, bo widoki są piękne, powietrze świeże a zapach iglastych drzew relaksuje. Planuję wrócić tam za rok.


Już tęsknię za szumem morza...