Boże Narodzenie 2017

Boże Narodzenie w tym roku nadeszło niepostrzeżenie szybko z uwagi na okres przeziębień.

Spowiedź przedświąteczna w ostatniej chwili w wigilię rano, ale lepiej późno niż wcale.

Wigilia u nas na 19 osób licząc z 6 dzieci, szalone tempo, ale rodzinnie i miło.

Choinka, jak zawsze, żywa i pachnąca lasem.

Zakupy w ciuchlandzie

Nie przepadałam za ciuchlandami z wielu powodów, ale ostatnio się z nimi przeprosiłam. Byłam 2 razy i za każdym razem zrobiłam udane zakupy. Poniżej efekt ostatniej wizyty.

Charles Dickens, Opowieść wigilijna

Idealna na grudzień lektura z przesłaniem, zdecydowanie polecam. Miło czytać klasykę, ma klasę po prostu. Język jest inny (na plus) w porównaniu z wieloma nowościami wydawniczymi. Moje wydanie jest pięknie ilustrowane, więc dochodzi jeszcze urok ilustracji. Mam słabość do ilustrowanych powieści. Lubię je od dziecka.

Magdalena Witkiewicz, Pracownia dobrych myśli

Książka miła, lekka i przyjemna ze szczęśliwym zakończeniem. Udana lektura mająca na celu zrelaksowanie, takie babskie czytadło. Dobrze się czytało oprócz jednego minusa.

Minusem książki jest lansowanie poprawnych dzisiaj politycznie związków ludzi tej samej płci. Nie lubię, gdy ktoś mówi białe jak jest czarne i odwrotnie. Normalny i naturalny związek międzyludzki to relacja między kobietą i mężczyzną, nie dam sobie wmawiać, że jest inaczej.

Bez tego minusa książka była by idealnym lekkim czytadłem na odprężenie, jednak ten minus uwierał mnie podczas lektury, zatem piszę szczerze.

Czy my aby na pewno mamy już grudzień?

Czy to kartki  kalendarza się poprzestawiały?

Zdjęcia zrobione dzisiaj w ogrodzie...

Robienie na drutach

Moje wyzwanie na kolejne tygodnie. Druty i włoczka kupione. Książka pożyczona z biblioteczki rodziców. Teraz kolej na pierwsza lekcję pod okiem mamy :)

Pieczony bakłażan

Przepis inspirowany tym wpisem. Zmieniłam tyle, że zamiast parmezanu dałam zwykły żółty ser, który był pod ręką. Zapomniałam też o pietruszce. Bakłażany pieczone według tego przepisu są pyszne i lekkie, bo bez tłuszczu.

Domowo na jesienne dni

Do kawy i herbaty :)

Zbieranie grzybów

Moje ulubione grzyby to gąski, które rosną w październiku i listopadzie. Gąski są szare w delikatne paseczki, mają płaskie kapelusze i są białe od spodu (w odróżnieniu od pewnych szarych szpiczastych i szarych od spodu, bardzo podobnych do gąsek, ale niejadalnych). Zbieram je pod okiem rodzinnego eksperta, dodatkowo jak przebieram grzyby w domu, to proszę o pomoc rodziców, którzy grzyby zbierają często i mają ogromną wiedzę w tym temacie. Jak mamy cień wątpliwości, to wyrzucam dany egzemplarz. W kwestii grzybów lepiej być ostrożnym, jeżeli nie jest się wytrawnym grzybiarzem, a ja nie jestem. Na grzyby chodzę  średnio raz w roku na gąski właśnie. Gąski lubię marynowane lub duszone z cebulką.

"Profesjonalne" obuwie na leśne wędrówki.

Gąski są najsmaczniejszym grzybem do marynowania. Moim subiektywnym zdaniem.

Poniżej zdjęcia niejadalnych grzybów, ale jakże fotogenicznych.

Przecier pomidorowy 2017

W trzech etapach, począwszy od sierpnia przez wrzesień, wyszło 25 słoiczków. Przecier pomidorowy wg przepisu jak co roku, receptura w tym poście. Pomidory wyjątkowo ekologiczne, bo z działki rodziców. W tym roku tylko te słoiki robiłam, jeżeli chodzi o przetwory z  czerwonych warzyw, suszonych pomidorów nie było.

Lubię mieć w piwnicy domowy przecier pomidorowy, bo zimą ratuje wiele obiadów dodając smaku i sprawności wykonania. Wystarczy mięso mielone, cebula oraz jeden słoik i mam gotowy pyszny oraz szybki sos do spaghetti.

Syrop do herbaty pigwowy i żurawinowy

Lubię czarną herbatę, szczególnie z dodatkami. Ostatnio piłam z czeskim syropem preso caj, przywiezionym z urlopu, który nadaje słodki, lekko rumowy aromat. Kto nie zna, polecam, można nabyć w sieci.

Jesień to czas pigwy, z której od kilku lat robię syrop do herbaty. Owoce są surowe, więc oprócz walorów smakowych dochodzi jeszcze zdrowotny (owoc ten ma dużo witaminy C).

Syrop robię według przepisu męża, który poznał go od  mamy kolegi. Po raz pierwszy spróbowałam tego specjału właśnie u niego, jeszcze jak byliśmy przed ślubem.

Przepis jest prosty, kroję pigwę na pół, wydrążam ziarna, tnę na paseczki mniej więcej 2-3 mm. Pokrojone owoce układam warstwowo z cukrem mniej więcej w proporcji 1:1. Do każdego, wcześniej wyparzonego, słoika daję wódkę, aby lepiej zakonserwować. Na słoiczek wielkości musztardówki dałam 1/2 kieliszka wódki. Zakręcam i potem potrząsam co jakiś czas słoikami, aby rozpuścił się cukier. Przechowuję w lodówce. Rekord to rok, ale zapewniam, że jak nie zrobi się dużo, to syrop szybko zniknie. Wyszło mi 13 słoiczków. Świetny dodatek do herbaty.

W tym roku zrobiłam też syrop z żurawiny wedle tego samego przepisu jak wyżej. Każdy owoc żurawiny przekroiłam na pół. Słoiczków wyszło 5. Trochę zabawy przy krojeniu, ale myślę, że będzie smaczny. Żurawina to kolejny plus jesieni. Jest pyszna.

Moja mama robi żurawinę w inny sposób, też na surowo, miele owoce przez maszynkę do mięsa, dodaje cukru w proporcji 1:1, długo miesza aż do rozpuszczenia cukru, daje odrobinę alkoholu i wynosi do piwnicy, a zimą dodaje się do wody czy herbaty.

Znalazłam nowe przepisy na syropy do herbaty, które wkrótce będę testowała. Jestem ciekawa czy się sprawdzą

Nowy domownik

Wygodny fotel do kącika czytelniczego, idealnie się przyda na jesienne dni.

Wrześniowe przyjemności

Gorąca herbata w nowej szklance, w tle roślina do której mam słabość czyli pilea potocznie zwana pieniążkiem. Pilea rośnie pięknie.

Leniwie czyli powoli już jesiennie

Kawa w nowych kubeczkach i domowe ciasto.

Kubeczki to prezent od bliskich, talerzyki to stare sztuki polskiej porcelany, cukiernica bolesławiecka, stół stary, zniszczony, pożyczony przed laty od rodziców, ale dzielnie służy.

Ciasto kruche ze śliwkami

Ciasto kruche z przepisu od teściowej, większość potraw robię jak moja mama, ale kruche jak teściowa.

Lato powoli ustępuje miejsca jesieni, ale nie przeszkadza mi to, po prostu jest inaczej. Każda pora roku jest piękna. Lubię wrzesień choćby za śliwki.

Ciasto kruche jeszcze lekko ciepłe najlepiej smakuje z mlekiem.

Remigiusz Mróz, seria o komisarzu Forście

Przeczytałam całą serię o komisarzu Wiktorze Forście czyli 4 tomy. Pierwszy nie podobał mi się o czym pisałam tutaj, ale miałam w domu kolejne 3, bo kupione w pakiecie, zatem skończyłam całą serię.

Seria ma bardzo ładne okładki z Tatrami w tle, podczas czytania widać też, że autor ma obszerną wiedzę na temat górskich wędrówek.

 

Pomysłów Remigiusz Mróz ma mnóstwo, niektóre naprawdę dobre, ale podczas lektury ma się wrażenie jakby na siłę wepchnął za dużo wątków do jednego tomu, co powoduje zdecydowany przesyt. Za dużo się dzieje i to naprawdę nie jest przesada. Wiadomo, że gdy w książce wieje nudą, to źle, ale gdy jest zbyt duże zamieszanie, to naprawdę nie jest dobrze. Książki z serii to połączenie sensacji z kryminałem, ale realizacja nie przypadła mi do gustu. Nie da się odmówić dużej wiedzy kryminologicznej autorowi, ale to za mało. Wiktor Forst wpadł w tyle śmiertelnie niebezpiecznych sytuacji, że kilkanaście razy powinien według wszelkiego prawdopodobieństwa zginąć, ale żyje nadal. Pajęczyna zdarzeń jest bardzo misternie utkana, ale nie do końca wyjaśniona i jak dla mnie to przerost formy nad treścią.

 

Nie podoba mi się też jeszcze jedno o czym zapomniałam wspomnieć w recenzji Ekspozycji, mianowicie chodzi o wtrącanie opinii politycznych i ogólnospołecznych, w których zajmuje subiektywne stanowisko i wydaje subiektywne opinie. Kryminał/sensacja to nie jest gazeta, to nie jest miejsce gdzie czytelnik ma ochotę zapoznawać się z takimi opiniami, bo uważam, ze takie wtręty są niesmaczne. Co innego gdyby wspomnieć obiektywnie o pewnych kwestiach, ale autor jest subiektywny, co mi się nie podoba jako czytelniczce jego książek.

 

Urlop czyli zwolnienie tempa

Dzisiaj ostatni dzień urlopu i spokojnie mogę powiedzieć, że udało mi się odpocząć od pracy i codzienności, zwolnić tempo i naładować baterię na 100% :)

Lokalizacja ładowania baterii: Czechy. Nie myślałam, że u naszych południowych sąsiadów jest tyle pięknych miejsc do zwiedzenia. Zachęcam i polecam.

Pilea peperomioides - podejście drugie

Pierwszy egzemplarz pilei kupiłam i odebrałam na olx w ubiegłe wakacje, ale była to roślinka z mikroskopijnymi korzonkami, przetransportowana do mnie, bez ziemi, na wilgotnej ligninie. Niestety padła po jakimś czasie, najpierw zaczęły opadać jej liście, a potem całkiem uschła. Zaznaczam, że ją podlewałam i miała dostęp do światła na wschodnim oknie.

W tym roku kupiłam 2 egzemplarze na olx z nadzieją, że choć jeden przeżyje... Obecny sprzedawca przyniósł roślinki zasadzone w ziemi w małych pojemniczkach.  Jak przesadzałam je do doniczek, to widać było, że maleństwa są ukorzenione. Mam nadzieję, że tegoroczne pilee zadomowią się, ładnie ukorzenią i zostaną na długo.

Oswajanie kaszy jaglanej

Staram się wprowadzać kaszę jaglaną do codziennej diety z uwagi na walory zdrowotne.

 

Kaszę jaglaną ugotowałam w proporcji 2:1 czyli na daną ilość kaszy 2x więcej wody. Na przestudzoną kaszę pokroiłam truskawki, polałam jogurtem naturalnym i posypałam borówkami.

 

Nie dodawałam cukru, bo od pewnego czasu ograniczam cukier i takie owoce mi smakują. Kwestia czasu oczywiście, bo kiedyś potrzebowałam posłodzić truskawki.

 

 

Remigiusz Mróz, Ekspozycja - będę krytykować

Kupiłam całą serię z komisarzem Forstem czyli cztery tomy.

Przeczytałam tom pierwszy, ale ledwie dobrnęłam do końca. Dawno nie byłam tak zawiedziona książką. Kompletne pomieszanie z poplątaniem. Autor zdecydowanie przesadził. W jednym tomie połączył historię tajemniczych manuskryptów, które według treści książki mogłyby zatrząsnąć posadami chrześcijaństwa i rzeź wołyńską. Główny bohater w nienaturalny sposób się zachowuje i wplątuje w różne nieprzewidywalne sytuacje, został prawie skatowany przez służby białoruskie, w Rosji trafił niesłusznie do więzienia, skąd w amerykańskim stylu uciekł przez Kazachstan. Akcja jest przekombinowana, jakby na autor miał za dużo pomysłów, ale nieumiejętnie je nagromadził i połączył. Książka trochę przypomina tempo Dana Browna, niestety do dobrego kryminału jej daleko, bo jest po prostu kiepska. Oczekiwałam kryminału i akcji osadzonej w Tatrach (patrząc po okładkach), stąd moje odczucia i opinia. Na Giewoncie zostało jedynie znalezione ciało. Nie polubiłam głównego bohatera i nie wiem czy czytać kolejne tomy, żałuję, że je kupiłam. Słaba książka, jedynym plusem jest zaskakujące zakończenie, ale ten plus wypada blado na tle tylu dużych minusów. Książki niestety nie polecam osobom, które chcą przeczytać kryminał.

Katarzyna Puzyńska, Czarne narcyzy

Nie wiem jak to możliwe, że mamy już 29 czerwca. Mam wrażenie jakby miesiąc dopiero się rozpoczął...

Fanom pisarki nie trzeba polecać lektury, a osobom które nie znają serii o Lipowie niech posłuży za zachętę poniższe zdjęcie. Każdy tom kupiłam sama wyczekując go w księgarni, z zainteresowaniem przeczytałam i za jakiś czas na pewno wrócę do tej serii, bo jest świetna. Czytałam skandynawską serię o Fjalbace autorstwa Camilli Lackberg i szczerze oświadczam, że Puzyńska ma taki sam wysoki poziom kryminałów jak Lackberg.

 

Kilka dni temu skończyłam czytać Czarne narcyzy czyli 8 tom kryminałów Katarzyny Puzyńskiej. Jestem pod wrażeniem, że autorka z każdą kolejną częścią trzyma poziom i wydaje bardzo dobre kryminały. Już nie mogę się doczekać kolejnego tomu, zakończenie daje furtkę do kolejnego tomu. W książce mamy perypetie znanych dotychczas bohaterów czyli policjantów Daniela Podgórskiego, Emilii Strzałkowskiej, Klementyny Kopp i psycholog Weroniki Nowakowskiej. Szczegółowej recenzji nie będzie, aby nie zdradzić za dużo treści. Okładkowa siekiera jest wątkiem intrygi kryminalnej, gdzie znowu bohaterowie będą mieć dużo pracy, gdyż jest seria morderstw do wyjaśnienia i sprawca do złapania zanim zabije ponownie.

 

  

Na półce czeka na mnie czterotomowa górska seria kryminałów Remigiusza Mroza, którą dostałam z okazji imienin. Jestem ciekawa wrażeń.

Jeffery Deaver, Twój cień

Książka to trzeci tom cyklu z agentką Kathryn Dance, ale z tego z opisu wynika, że można ją czytać jako oddzielną całość. Nie znam cyklu, a miałam w domu otrzymany kiedyś od taty Twój cień.

Książka jest bardzo dobrym kryminałem i thrillerem. Najbardziej w kryminałach cenię, gdy autor mnie zaskakuje. Jeffery Deaver zaskoczył mnie kilka razy tak prowadząc akcję, że byłam w szoku - duży plus.

Jeżeli inne książki są porównywalne w zaskakiwaniu czytelnika i sprawnej intrydze, to zacznę czytać więcej jego książek.

Czerwcowe śniadanie

Ugotowana na gęsto owsianka z dodatkiem kakao i odrobiny cukru. Kakao mieszam z mlekiem w szklance, następnie wlewam do mleka z płatkami w garnku. Robię w ten sposób, aby nie porobiły się grudki podczas wsypania i mieszania kakao bezpośrednio do garnka - wiem coś o tym z doświadczenia :)

 

Na ciepłą owsiankę przełożoną do misek pokroiłam truskawki i banana.

 

Śniadanie wspaniałe :) Pyszności po prostu.

 

A po pysznym jedzonku relaksik :)

Pies oczywiście jadł coś innego :)

 

Wreszcie zauważam maj

W tym tygodniu zauważyłam z zaskoczeniem, że już kwitną bzy. Czas się nimi nacieszyć :)

Zdjęcie zrobiłam po godzinie 20:00 w trybie manualnym, ISO 1 600, przesłona 2.8, czas 1/80 s, balans bieli: zachmurzony dzień. Jeszcze niedawno było ciemno o tej porze dnia, a dzisiaj udało mi się zrobić zdjęcie przy świetle zastanym.

Lackberg i pierwsza hybryda

Każdy kto czytał sagę Lackberg o pisarce Erice i jej mężu policjancie Patricku  z chęcią sięgnie po Morderstwa i woń migdałów. Książka zawiera 3 opowiadania, w tym jedno inspirowane kryminałami Agathy Christie.

A na paznokciach pierwsza w życiu hybryda :)

Przekąska zamiast chipsów - pieczona ciecierzyca

Ciecierzyca z puszki z olejem i przyprawami. Przepis z dokładnymi proporcjami znalazłam tu.

Z czystym sumieniem  mogę polecić :)

Kwiecień 2017

W Wielką Sobotę zgodnie z tradycją w moim rodzinnym domu przygotowujemy razem pisanki. Jajka gotujemy w łupinach cebuli, a potem skrobiemy różne wzory ostrym nożem lub nożykiem do papieru. W tym roku spróbowałam pomalować jajka czerwonymi burakami, ale efektu nie było żadnego. Łupiny cebuli natomiast są niezawodne od lat.

Poniżej balkonowe efekty urlopu w pewien kwietniowy poniedziałek.

I słoneczne maleństwo, które przywieźli mi rodzice.